Stage Bali - deel 3
Door: Robert Wubbels
Blijf op de hoogte en volg Robert
06 November 2014 | Indonesië, Denpasar
Het vorige verslag dateert van 29 september, en ik sloot dit verslag af met het verhaal van Lovina. Inmiddels is het al 6 november, en ben ik sinds gisteren al over de helft van mijn stageperiode. In de tussentijd is er enorm veel gebeurd. Zo zijn mijn werkzaamheden op stage flink gevorderd, ben ik geheel (denk ik) gewend aan Indonesië en heb ik 4 indrukwekkende weekenden meegemaakt.
Het eerste weekend na Lovina stelde niet zo heel veel voor. We gingen zaterdagavond uit en zondags konden we uitrusten op het strand. We hebben dit weekend rustig aan gedaan met oog op het weekend erna: beklimming van de Rinjani!
Woensdagochtend om 6 uur vertrokken we met de auto naar ‘pedangbai’, de haven van Bali. Eenmaal aangekomen gingen we met de auto de boot op. De bootreis duurde zo’n 4-5 uur waarna we nog 2 uur moesten rijden naar onze home-stay aan de voet van de berg. Uiteindelijk kwamen we om een uur of 3 aan op bestemming. In de auto konden we de Rinjani al zien, en dat was erg indrukwekkend (de top bevond zich boven de wolken…). De home-stay was prima, maar helaas waren er honden aan het vechten ‘s nachts waardoor de nachtrust verstoord werd.
Donderdagmorgen ging de wekker om 06.00 uur, want om 06.30 uur kregen we ontbijt: pannenkoeken met daarop banaan. Deze combinatie zorgt voor de nodige koolhydraten tijdens de klim, en dat was zeker nodig. Niels, een van de jongens van ypi, had de tocht al een keer gedaan en zei dat de eerste dag ‘makkelijk’ was. Met dat idee begonnen we aan de eerste dag. Echter, na een half uur was iedereen al nat van het zweet en daar begon het pas… We liepen in een aantal blokken, met af en toe kleine pauzes, en na een blok een ‘grote’ pauze waarin je eten kreeg. Het eerste blok duurde zo’n 2,5 uur waarna we 2 uur moesten wachten op eten omdat we te snel klommen. Vervolgens moesten we nog 2 uur lopen waarna we ein-de-lijk boven de bosrand uitkwamen. Vanaf hier konden we zien hoe hoog we al waren, en moesten we nog zo’n 1,5-2 uur lopen naar het eerste kamp. Dit was het zwaarste gedeelte van de dag doordat we vol in de zon liepen, vermoeid waren en het pad uit grind/zand bestond: elke stap zakte je weer wat terug. Gelukkig liep ik samen met Matthijs vooraan de groep en konden we vele pauzes houden.
Eenmaal bij kamp 1 aangekomen, was de tocht al de moeite waard. We hadden uitzicht over een bergmeer met daarin de vulkaan. Ook konden we de top van de Rinjani zien, erg indrukwekkend allemaal. We zaten op dat moment op zo’n 2600M hoogte, en dat bracht de nodige consequenties met zich mee. Helaas werd ik misselijk van deze hoogte, en daarnaast was het ook nog eens ontzettend koud (+- 5 graden)! Na een half bordje rijst lag ik om 8 uur in mijn tent. Op een matje van 1 cm dik. Gek genoeg kon ik wel prima slapen, en ‘s morgens om 06.00 uur ging de wekker weer.
We kregen wederom pannenkoeken met bananen en gingen om 7 uur afdalen naar 2000M. Het afdalen was leuk en goed te doen, maar af en toe best gevaarlijk! Er waren bijvoorbeeld hekken aan de zijkant geplaatst die al waren omgevallen, en het pad was op sommige plekken maar 30 cm breed. Na 2 uur afdalen kwamen we aan bij het bergmeer. Bij aankomst heb ik direct een duik genomen en toen de groep compleet was gingen we naar de hot springs. Dit is een natuurlijke waterbron van zo’n 39 graden. Erg fijn na zo’n lange tocht. Om 12 uur kwam de lunch en een uur later gingen we weer klimmen naar 2700M hoogte. Deze klim was echt fantastisch omdat we alle grote bergen konden zien. Het beeld was enorm onwerkelijk en moeilijk uit te leggen. Ik vond het lijken op behang, alsof het niet ‘echt’ bestond. Om een uur of 4 waren we boven en daar trokken Matthijs en ik onze welverdiende Bintang (bier) open! Heerlijk. Toen het donker werd was het weer koud, maar gelukkig was er een local die een vuurtje maakte. Na het eten lag ik weer optijd op bed, want de volgende nacht ging om 02.00 uur de wekker.
Het slapen ging echt niet, ik lag namelijk op een steen en had enorm last van mijn nek. Dus toen de wekker ging was ik best blij dat we iets gingen doen. We kregen thee en wat koekjes. Het was buiten zo koud dat mijn thee over mijn handen viel doordat ik te veel trilde. Ik dacht dat de tocht naar de berg binnen 2,5 uur wel te doen was, maar dat bleek niet zo. Na 2 uur stonden we op de voet van de top en moesten we nog 2 uur(!) lopen. Na 30 minuten dacht ik op 5 minuten afstand te zijn van de top, maar de werkelijke top zat er achter en dat was enorm hoog. De laatste anderhalf uur waren bijna niet te doen: weinig zuurstof, enorm koud en het pad was verschrikkelijk! Doordat ik niet al te veel zuurstof had kon ik soms maximaal 2 passen zetten, en in die tijd zakte ik weer 1,5 stap terug. Gelukkig konden we elkaar steunen en uiteindelijk na een klim van 3:45 uur stonden Matthijs, Pien, Insa en ik aan de top (3726M)!!! Op zich blij, maar met het idee in mijn achterhoofd dat we weer terug moesten, was ik iets minder enthousiast. Na zo’n 20 minuten op de top gezeten te hebben was de zon opgekomen en moesten we weer terug in verband met de tijd, en we wouden weer opwarmen.
Het afdalen verliep alles behalve goed. In de eerste 5 seconden van de echte afdaling gleed ik al uit in het grind en lag mijn hand, knie en elleboog open… Niet erg fijn. Na nog 10 keer uitglijden waren we om 08.45 uur beneden, en kregen we ontbijt. Het leuke was dat we direct na het ontbijt terug moesten naar beneden, want het pakket bestond uit 3 dagen. De afdaling zou nog ‘5 uur’ duren waarvan de eerste 2 uur op een ondergrond wat wel leek op een ijsbaan. Ik ben nog een aantal keren gevallen, waardoor mijn scheen open lag. ‘s middags om 15.40 waren we op het eindpunt, ruim 13 uur en 40 minuten nadat we opstonden. Kapot!
We werden met een busje naar het beginpunt gebracht, en ook dit was een avontuur. De deur van het busje ging open op den duur, en de chaffeur besloot dit te fixen door met een schroevendraaier hard op het ‘slot’ te slaan. 10 minuten later gebeurde dit nog een keer, waarna de chaffeur stopte, een steen van straat oppakte, de schroevendraaier in de deur sloeg en door reed. Erg handig ;)
Zondagmorgen waren we om 07.00 uur weer thuis en de rest van de dag ben ik dus gaan relaxen en de wonden verschonen.
Na een weekje stage stond de volgende indrukwekkende activiteit op het programma: Babi Guling. Dit is een ceremonie waarbij een varken geslacht, voorbereid en opgegeten wordt. We hebben toegekeken hoe dit gebeurde en vervolgens meegegeten. Een mooie ervaring, maar toch koop ik liever een stukje vlees in de supermarkt.
Het weekend hierna gingen we naar Nusa Lembongan. Dit is een (bounty) eilandje ten zuid-oosten van Bali. De boot ging om 11.30, en omdat we nog een uur moesten wachten gingen we even wat drinken in een barretje vlakbij. We zijn zo gewend aan Indonesië, dat we lekker rustig aan deden en om 11.31 uur aankwamen bij de boot, toen deze vertrok. Best vervelend, maar we konden er wel om lachen. We moesten nog een half uurtje wachten, en toen vertrok de volgende boot. Deze boot vertrok dan wel weer later dan gepland. De boottocht was niet erg prettig, een kleine boot tegen grote golven is niet goed voor je maag, maar omdat de tocht maar een half uur duurde was het te overzien. Eenmaal aangekomen op het eiland liepen we naar onze home-stay. Je kan hier al vanaf €6 (inclusief ontbijt) overnachten. We gingen een scootertje huren en daarna het eiland verkennen. ‘s Avonds gezellig wat eten aan het strand en daarna optijd slapen.
De volgende morgen gingen we optijd op om te snorkelen. Ik had nog nooit eerder gesnorkeld, dus het was een spannend moment. De snorkeltrip bestond uit 3 spots en duurde in totaal een kleine 4 uur. Op de eerste spot zagen we manta’s! Dit zijn grote roggen (gemiddeld 4,5 meter lang), en het beest zwom onder me door/voor me langs. De tweede en derde spot bestonden meer uit koraal en gekleurde vissen wat ook erg vet was om te zien.
Het vierde indrukwekkende vond plaats op Gili en startte op vrijdag. Er was nogal wat verwarring door een vriendelijke man die ons naar Sanur wou brengen, maar onze chaffeur pikte ons gelukkig goed en optijd op. Maar helaas, we zijn in Indonesie, de boot ging ipv 1 uur, om 3 uur. Of toch kwart voor 4, want er moest nog wat diesel in. En tja, ‘no petrol, no Gili’. Uiteindelijk waren we om kwart voor 5 op Gili en liepen we direct naar de homestay toe. Omdat we nog even zonsondergang wouden zien, namen we een paarden-taxi: geen succes. Met 4 extra personen in zo’n karretje maakten we het wel heel zwaar voor het paard, en het zat ook niet comfortabel. Het paard zakte bijna door zijn benen, en besloot vervolgens flink hard te lopen toen de man van het paard nog naast de kar stond. De man moest dus rennen en sprong er bij op, om het paard vervolgens niet op een winkel af te laten lopen, maar op onze bestemming. Beangstigend. Ook had die man het druk met zijn toeter, want de mensen moesten aan de kant. Uiteindelijk kwamen we vlak voor zonsondergang aan op een mooie locatie, en besloten we geen paarden-taxi meer te nemen. Nooit meer.
We dronken ‘s avonds wat biertjes en hebben genoten van de rust en prachtomgeving van het eiland. Zaterdagmorgen vroeg op, want we gingen snorkelen. Een tocht van 5 uur waarbij we bij elk Gili eiland (Trawangan, Meno & Air) stopten om te snorkelen. Ik heb voor het eerst een schildpad in het wild gezien, en we mochten vissen voeren met brood. Geweldige ervaring! Een hele school vissen om je heen geeft een enorme kick! We gingen lunchen op Gili Air, dit was ook best bijzonder (mooi). ‘s Avonds gingen we naar sunset hill, enorm mooi. De omgeving leek een beetje op Afrika. Na wat eten wouden we gaan stappen, maar ik voelde me niet goed en ging optijd slapen. Andere morgen vroeg op met de bedoeling om naar Gili Meno te gaan, maar dat ging niet door vanwege de bootverbinding. We gingen dus maar over Trawangan heen lopen, en pakten af en toe een duik in de oceaan/zwembad. Om 3 uur zou onze boot terug gaan, dit werd 4 uur. Ook ging de tocht via Gili Air en Lombok, in plaats van direct naar Bali. Dit keer hadden we een minder luxe (7 motoren!) boot (3 motoren), en was de zee veeeeeel ruiger. Niet heel erg fijn. We deden er 2,5 uur over in totaal, en toen we aankwamen in de haven bleek dat we niet direct naar huis werden gebracht, maar naar Legian tot mijn frustratie. Ze wouden 100.000 extra hebben als we naar huis gebracht worden. Pien en Roos hebben ons opgehaald vanaf Legian, en we gingen eindelijk weer rijst eten.
Het ‘thuiskomen’ voelt inmiddels heel natuurlijk. Na een weekend als Rinjani, Nusa Lembongan of Gili weer thuiskomen in mijn appartement voelt vertrouwt, en dan weer eten bij een eigen vertrouwde Warung is dan net als in Nederland eten kopen in de supermarkt. Wat mijn stage betreft gaat het erg goed. Ik besteed er vrij weinig aandacht aan in mijn reisverslagen en facebook-foto’s. Sinds deze maand zit er eindelijk echt veel progressie in mijn werkzaamheden en kan ik echt belangrijk zijn voor het bedrijf. Een belangrijke ‘struggle’ is dat het personeel niet gemotiveerd is, wat wel belangrijk is voor het bedrijf. Ik ben dus druk bezig met een aantal interventies te bedenken die het bedrijf gaan helpen om dit probleem op te lossen. Tegelijk heeft het bedrijf last van de enorme concurrentie (er zijn 3380 accommodaties hier), en is het lastig om de klanten te bereiken. Het is mijn doel om voor deze problemen adviezen uit te brengen. Omdat ik al zoveel van ‘Bali’ gekregen heb (ervaringen), doe ik dus ook echt mijn best om het bedrijf zo goed mogelijk te helpen! Maak je dus vooral geen zorgen dat ik te weinig met stage bezig ben. Haha.
Verder ben ik bezig met het zoeken naar een ander appartement, want ik ga binnenkort verhuizen. Mijn huidige huisbaas behandelt mij te veel als ‘Bulee’ (buitenlander), en wil enorm verdienen aan mij. Ook komt Pascal hier 14 november waar ik mij echt enorm op verheug! De planning is om eerst het noord-oosten van Bali te zien, om vervolgens een week op Lombok rond te reizen.
Groetjes vanuit Bali!
P.S: Doordat Nederland in de wintertijd zit, is er nu 7 uur verschil tussen ons.
Het eerste weekend na Lovina stelde niet zo heel veel voor. We gingen zaterdagavond uit en zondags konden we uitrusten op het strand. We hebben dit weekend rustig aan gedaan met oog op het weekend erna: beklimming van de Rinjani!
Woensdagochtend om 6 uur vertrokken we met de auto naar ‘pedangbai’, de haven van Bali. Eenmaal aangekomen gingen we met de auto de boot op. De bootreis duurde zo’n 4-5 uur waarna we nog 2 uur moesten rijden naar onze home-stay aan de voet van de berg. Uiteindelijk kwamen we om een uur of 3 aan op bestemming. In de auto konden we de Rinjani al zien, en dat was erg indrukwekkend (de top bevond zich boven de wolken…). De home-stay was prima, maar helaas waren er honden aan het vechten ‘s nachts waardoor de nachtrust verstoord werd.
Donderdagmorgen ging de wekker om 06.00 uur, want om 06.30 uur kregen we ontbijt: pannenkoeken met daarop banaan. Deze combinatie zorgt voor de nodige koolhydraten tijdens de klim, en dat was zeker nodig. Niels, een van de jongens van ypi, had de tocht al een keer gedaan en zei dat de eerste dag ‘makkelijk’ was. Met dat idee begonnen we aan de eerste dag. Echter, na een half uur was iedereen al nat van het zweet en daar begon het pas… We liepen in een aantal blokken, met af en toe kleine pauzes, en na een blok een ‘grote’ pauze waarin je eten kreeg. Het eerste blok duurde zo’n 2,5 uur waarna we 2 uur moesten wachten op eten omdat we te snel klommen. Vervolgens moesten we nog 2 uur lopen waarna we ein-de-lijk boven de bosrand uitkwamen. Vanaf hier konden we zien hoe hoog we al waren, en moesten we nog zo’n 1,5-2 uur lopen naar het eerste kamp. Dit was het zwaarste gedeelte van de dag doordat we vol in de zon liepen, vermoeid waren en het pad uit grind/zand bestond: elke stap zakte je weer wat terug. Gelukkig liep ik samen met Matthijs vooraan de groep en konden we vele pauzes houden.
Eenmaal bij kamp 1 aangekomen, was de tocht al de moeite waard. We hadden uitzicht over een bergmeer met daarin de vulkaan. Ook konden we de top van de Rinjani zien, erg indrukwekkend allemaal. We zaten op dat moment op zo’n 2600M hoogte, en dat bracht de nodige consequenties met zich mee. Helaas werd ik misselijk van deze hoogte, en daarnaast was het ook nog eens ontzettend koud (+- 5 graden)! Na een half bordje rijst lag ik om 8 uur in mijn tent. Op een matje van 1 cm dik. Gek genoeg kon ik wel prima slapen, en ‘s morgens om 06.00 uur ging de wekker weer.
We kregen wederom pannenkoeken met bananen en gingen om 7 uur afdalen naar 2000M. Het afdalen was leuk en goed te doen, maar af en toe best gevaarlijk! Er waren bijvoorbeeld hekken aan de zijkant geplaatst die al waren omgevallen, en het pad was op sommige plekken maar 30 cm breed. Na 2 uur afdalen kwamen we aan bij het bergmeer. Bij aankomst heb ik direct een duik genomen en toen de groep compleet was gingen we naar de hot springs. Dit is een natuurlijke waterbron van zo’n 39 graden. Erg fijn na zo’n lange tocht. Om 12 uur kwam de lunch en een uur later gingen we weer klimmen naar 2700M hoogte. Deze klim was echt fantastisch omdat we alle grote bergen konden zien. Het beeld was enorm onwerkelijk en moeilijk uit te leggen. Ik vond het lijken op behang, alsof het niet ‘echt’ bestond. Om een uur of 4 waren we boven en daar trokken Matthijs en ik onze welverdiende Bintang (bier) open! Heerlijk. Toen het donker werd was het weer koud, maar gelukkig was er een local die een vuurtje maakte. Na het eten lag ik weer optijd op bed, want de volgende nacht ging om 02.00 uur de wekker.
Het slapen ging echt niet, ik lag namelijk op een steen en had enorm last van mijn nek. Dus toen de wekker ging was ik best blij dat we iets gingen doen. We kregen thee en wat koekjes. Het was buiten zo koud dat mijn thee over mijn handen viel doordat ik te veel trilde. Ik dacht dat de tocht naar de berg binnen 2,5 uur wel te doen was, maar dat bleek niet zo. Na 2 uur stonden we op de voet van de top en moesten we nog 2 uur(!) lopen. Na 30 minuten dacht ik op 5 minuten afstand te zijn van de top, maar de werkelijke top zat er achter en dat was enorm hoog. De laatste anderhalf uur waren bijna niet te doen: weinig zuurstof, enorm koud en het pad was verschrikkelijk! Doordat ik niet al te veel zuurstof had kon ik soms maximaal 2 passen zetten, en in die tijd zakte ik weer 1,5 stap terug. Gelukkig konden we elkaar steunen en uiteindelijk na een klim van 3:45 uur stonden Matthijs, Pien, Insa en ik aan de top (3726M)!!! Op zich blij, maar met het idee in mijn achterhoofd dat we weer terug moesten, was ik iets minder enthousiast. Na zo’n 20 minuten op de top gezeten te hebben was de zon opgekomen en moesten we weer terug in verband met de tijd, en we wouden weer opwarmen.
Het afdalen verliep alles behalve goed. In de eerste 5 seconden van de echte afdaling gleed ik al uit in het grind en lag mijn hand, knie en elleboog open… Niet erg fijn. Na nog 10 keer uitglijden waren we om 08.45 uur beneden, en kregen we ontbijt. Het leuke was dat we direct na het ontbijt terug moesten naar beneden, want het pakket bestond uit 3 dagen. De afdaling zou nog ‘5 uur’ duren waarvan de eerste 2 uur op een ondergrond wat wel leek op een ijsbaan. Ik ben nog een aantal keren gevallen, waardoor mijn scheen open lag. ‘s middags om 15.40 waren we op het eindpunt, ruim 13 uur en 40 minuten nadat we opstonden. Kapot!
We werden met een busje naar het beginpunt gebracht, en ook dit was een avontuur. De deur van het busje ging open op den duur, en de chaffeur besloot dit te fixen door met een schroevendraaier hard op het ‘slot’ te slaan. 10 minuten later gebeurde dit nog een keer, waarna de chaffeur stopte, een steen van straat oppakte, de schroevendraaier in de deur sloeg en door reed. Erg handig ;)
Zondagmorgen waren we om 07.00 uur weer thuis en de rest van de dag ben ik dus gaan relaxen en de wonden verschonen.
Na een weekje stage stond de volgende indrukwekkende activiteit op het programma: Babi Guling. Dit is een ceremonie waarbij een varken geslacht, voorbereid en opgegeten wordt. We hebben toegekeken hoe dit gebeurde en vervolgens meegegeten. Een mooie ervaring, maar toch koop ik liever een stukje vlees in de supermarkt.
Het weekend hierna gingen we naar Nusa Lembongan. Dit is een (bounty) eilandje ten zuid-oosten van Bali. De boot ging om 11.30, en omdat we nog een uur moesten wachten gingen we even wat drinken in een barretje vlakbij. We zijn zo gewend aan Indonesië, dat we lekker rustig aan deden en om 11.31 uur aankwamen bij de boot, toen deze vertrok. Best vervelend, maar we konden er wel om lachen. We moesten nog een half uurtje wachten, en toen vertrok de volgende boot. Deze boot vertrok dan wel weer later dan gepland. De boottocht was niet erg prettig, een kleine boot tegen grote golven is niet goed voor je maag, maar omdat de tocht maar een half uur duurde was het te overzien. Eenmaal aangekomen op het eiland liepen we naar onze home-stay. Je kan hier al vanaf €6 (inclusief ontbijt) overnachten. We gingen een scootertje huren en daarna het eiland verkennen. ‘s Avonds gezellig wat eten aan het strand en daarna optijd slapen.
De volgende morgen gingen we optijd op om te snorkelen. Ik had nog nooit eerder gesnorkeld, dus het was een spannend moment. De snorkeltrip bestond uit 3 spots en duurde in totaal een kleine 4 uur. Op de eerste spot zagen we manta’s! Dit zijn grote roggen (gemiddeld 4,5 meter lang), en het beest zwom onder me door/voor me langs. De tweede en derde spot bestonden meer uit koraal en gekleurde vissen wat ook erg vet was om te zien.
Het vierde indrukwekkende vond plaats op Gili en startte op vrijdag. Er was nogal wat verwarring door een vriendelijke man die ons naar Sanur wou brengen, maar onze chaffeur pikte ons gelukkig goed en optijd op. Maar helaas, we zijn in Indonesie, de boot ging ipv 1 uur, om 3 uur. Of toch kwart voor 4, want er moest nog wat diesel in. En tja, ‘no petrol, no Gili’. Uiteindelijk waren we om kwart voor 5 op Gili en liepen we direct naar de homestay toe. Omdat we nog even zonsondergang wouden zien, namen we een paarden-taxi: geen succes. Met 4 extra personen in zo’n karretje maakten we het wel heel zwaar voor het paard, en het zat ook niet comfortabel. Het paard zakte bijna door zijn benen, en besloot vervolgens flink hard te lopen toen de man van het paard nog naast de kar stond. De man moest dus rennen en sprong er bij op, om het paard vervolgens niet op een winkel af te laten lopen, maar op onze bestemming. Beangstigend. Ook had die man het druk met zijn toeter, want de mensen moesten aan de kant. Uiteindelijk kwamen we vlak voor zonsondergang aan op een mooie locatie, en besloten we geen paarden-taxi meer te nemen. Nooit meer.
We dronken ‘s avonds wat biertjes en hebben genoten van de rust en prachtomgeving van het eiland. Zaterdagmorgen vroeg op, want we gingen snorkelen. Een tocht van 5 uur waarbij we bij elk Gili eiland (Trawangan, Meno & Air) stopten om te snorkelen. Ik heb voor het eerst een schildpad in het wild gezien, en we mochten vissen voeren met brood. Geweldige ervaring! Een hele school vissen om je heen geeft een enorme kick! We gingen lunchen op Gili Air, dit was ook best bijzonder (mooi). ‘s Avonds gingen we naar sunset hill, enorm mooi. De omgeving leek een beetje op Afrika. Na wat eten wouden we gaan stappen, maar ik voelde me niet goed en ging optijd slapen. Andere morgen vroeg op met de bedoeling om naar Gili Meno te gaan, maar dat ging niet door vanwege de bootverbinding. We gingen dus maar over Trawangan heen lopen, en pakten af en toe een duik in de oceaan/zwembad. Om 3 uur zou onze boot terug gaan, dit werd 4 uur. Ook ging de tocht via Gili Air en Lombok, in plaats van direct naar Bali. Dit keer hadden we een minder luxe (7 motoren!) boot (3 motoren), en was de zee veeeeeel ruiger. Niet heel erg fijn. We deden er 2,5 uur over in totaal, en toen we aankwamen in de haven bleek dat we niet direct naar huis werden gebracht, maar naar Legian tot mijn frustratie. Ze wouden 100.000 extra hebben als we naar huis gebracht worden. Pien en Roos hebben ons opgehaald vanaf Legian, en we gingen eindelijk weer rijst eten.
Het ‘thuiskomen’ voelt inmiddels heel natuurlijk. Na een weekend als Rinjani, Nusa Lembongan of Gili weer thuiskomen in mijn appartement voelt vertrouwt, en dan weer eten bij een eigen vertrouwde Warung is dan net als in Nederland eten kopen in de supermarkt. Wat mijn stage betreft gaat het erg goed. Ik besteed er vrij weinig aandacht aan in mijn reisverslagen en facebook-foto’s. Sinds deze maand zit er eindelijk echt veel progressie in mijn werkzaamheden en kan ik echt belangrijk zijn voor het bedrijf. Een belangrijke ‘struggle’ is dat het personeel niet gemotiveerd is, wat wel belangrijk is voor het bedrijf. Ik ben dus druk bezig met een aantal interventies te bedenken die het bedrijf gaan helpen om dit probleem op te lossen. Tegelijk heeft het bedrijf last van de enorme concurrentie (er zijn 3380 accommodaties hier), en is het lastig om de klanten te bereiken. Het is mijn doel om voor deze problemen adviezen uit te brengen. Omdat ik al zoveel van ‘Bali’ gekregen heb (ervaringen), doe ik dus ook echt mijn best om het bedrijf zo goed mogelijk te helpen! Maak je dus vooral geen zorgen dat ik te weinig met stage bezig ben. Haha.
Verder ben ik bezig met het zoeken naar een ander appartement, want ik ga binnenkort verhuizen. Mijn huidige huisbaas behandelt mij te veel als ‘Bulee’ (buitenlander), en wil enorm verdienen aan mij. Ook komt Pascal hier 14 november waar ik mij echt enorm op verheug! De planning is om eerst het noord-oosten van Bali te zien, om vervolgens een week op Lombok rond te reizen.
Groetjes vanuit Bali!
P.S: Doordat Nederland in de wintertijd zit, is er nu 7 uur verschil tussen ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
